~Let it snow

Rain liep over de vlakte. Haar hoeven lieten diepe afdrukken achter in de verse laag sneeuw. Als ze uitademde kwamen er wolkjes uit haar neus. typische tekenen van de winter. Ze wist niet echt wat ze moest denken van de winter. Alles was zo koud en nat en het eten werd veel schaarser en het werd minder lekker. Maar tegelijkertijd was het wel een mooi gezicht. De bomen, onder de sneeuw, het meertje, bevroren zodat het oppervlak glinsterde wanneer het zwakke zonnetje er op scheen... Al met al vond ze het toch niet zo. Ze had veel liever de lente, wanneer je overal veulentjes zag ronddartelen, het weer lekker weer was en er geen sneeuw meer op de grond lag. Rain bleef een beetje aan de rand van het veld. Ze was nu in haar eentje en dan voelde ze zich niet zo op haar gemak als ze in het midden van het veld zou gaan lopen. zo oen en bloot... als ze nu bedreigd werd kon ze wegvluchten, de bomen in. Dan was het veel lastiger om haar te pakken. Ze boog haar hals naar de sneeuw toe. Ze had best wel dorst. Nou was sneeuw eten en laten smelten in je mond niet de beste manier om aan water te komen, maar je moest toch wat als het meer bevroren was. Ze schrok van een geluid achter zich. Gelijk keek ze zenuwachtig om zich heen en draaide met haar oortjes. Ze was nou eenmaal wat zenuwachtig ingesteld als ze in haar eentje was.

-open

Rain bleef de hengst strak aankijken tot hij voor haar stond. "Geeft niets" Zei ze tegen hem. Ze was er niet echt van geschrokken, maar heel fijn had e het niet gevonden. "Ik ben Rain." Rain zou gebloosd hebben, als ze geen paard was geweest. "en jij?" Vroeg ze uiteindelijk. Ze voelde zich al een stuk rustiger. Nu het paard voor haar stond, ze hem kon zien, kon ze eindelijk haar zenuwachtige verschijnsel van haar af gooien en haar ware ik laten zien. Ze volgde de hengst toen hij een rondje om haar heen liep. Was ze gewent, de meeste vreemde paarden deden dat wanneer ze haar voor het eerst zagen. Ze wist niet waarom. Misschien wilde ze haar beter bekijken? Misschien deden ze het om haar aparte kleurtje? Ze wist het niet maar het maakte ook niet veel uit. De hengst bleef haar aankijken, dus bleef zij ook maar naar hem kijken. "Ben je al lang in dit gebied?" Vroeg ze. Zijzelf was hier nog maar net, dit was eigenlijk het enige gebied dat ze nog had gezien. Ergens miste ze haar ouders wel. Ze had hen verlaten omdat ze iets nieuws wilde. Maar dat wende ook weer vanzelf.

Rain zag dat de hengst verlegen wegkeek door haar blik. Ze besloot om maar even weg te kijken, niet steeds in zijn ogen te kijken, dat was niet redelijk vond ze. Ze besloot om hem maar eens beter te bekijken. ze liet haar blik over zijn lichaam glijden. Hij was eigenlijk best mooi. Mooier dan de paarden uit de kudde waar ze vandaan kwam... Het paard gaf antwoord op de vraag die ze gesteld had. Zo kwam ze er achter dat hij Heartbeat heette. "Mooie naam" Zei ze terwijl ze glimlachte. Ze had hem nog een vraag gesteld. De vraag of hij al lang in dit gebied was. Ook op die vraag kreeg ze antwoord. Hij was hier geboren en hij zou hier ook sterven... Bij de laatste zin zag ze hem twijfelen. Ze kon doorvragen maar ze kon het ook laten. Ze besloot om het te laten. Als hij het wilde vertellen dan begon hij er zelf wel over toch? Heb je dan niet dat je 'iets nieuws' wilt ofzo? Ik ben net uit het gebied vertrokken omdat ik toe was aan iets nieuws" Ze keek Heartbeat weer aan maar dan minder doordringend dan eerst, gewoon normaal.

"Tja,, af en toe reis ik wel even naar het bos of naar de vallei, maar ik ken de omgeving hier. Dit is m'n thuis en ook al ben ik een eenzaam en zwervend paard, ik heb hier wel altijd iets te doen." kreeg ze als antwoord op haar vraag. Dat kon ze wel begrijpen. elk paard was immers anders, en dus ook anders in gewoontes. nou was verveling niet de enige rede dat ze de kudde had verlaten. De kudde was puur slecht geweest en daar voelde ze zich echt niet thuis. Dit wilde niet zeggen dat ze een goedzakje was, dat al helemaal niet. Neutraal. Dat paste beter bij haar. En het neigde naar slecht door haar opvoeding. En de andere rede was verveling. Er gebeurde nooit wat leuks, ze deden helemaal niets behalve bij de drinkplaats rondwandelen... En dat werd ze zat. Ze wilde gewoon wat nieuws en ze had het idee dat ze het hier wel naar haar zin zou kunnen krijgen. Alleen ze vond het sneu dat Heartbeat zo eenzaam was. tenminste, dat kon ze uit zijn antwoord opmaken. "Als je het goed vind wil ik je wel gezelschap houden. Ik moet hier toch nog wegwijs worden" Zei ze terwijl ze de glimlach van Heartbeat beantwoorde.

Hardt times nadert voorzichtig de 2 paarden, ze was nieuwschierig, benieuwd wat de paarden hier zou brengen. Ze zwerfde hier al even rond, maar nog nooit had ze hier andere paarden gezien. Sociaal was ze niet. Weer deed ze een stap dichterbij, bang dat de paarden haar zouden opmerken was ze heel stilletjes. Toch was ze gespannen. Haar grote gevoelige ogen keken van het ene paard naar de ander. Ze zwiepte haar staart heen en weer en hield haar hoofd laag als onderdanig heid.

Hard Times hoorde de vraag en zag de hengst naar haar kijken, waar ze nog zenuwachtiger van werd, maar ze probeerde rustig te bijven. de hengst was niets van plan toch? Dit was gewoon een normale vraag? Hard times was even stil en daarna antwoorde ze. 'Ik ben Hard times' Ze ging met haar neus naar de grond als onderdanigheid.

Hard times werd wat zenuwachtiger door 4 starende ogen, ze keek in de ogen van de valk en stamelde er een 'hoi' uit.

Hard Times werd een beetje minder zenuwachtig en deed haard hoofd een stukje omhoog. 'i - ik ben Hard Times'

Hard times onspande, maar bleef op haar hoede. Ze deed een stapje dichterbij en brieste, 'Kan ik misschien een tijdje met jullie meereizen?' Ze zei het voorzichtig en vooral niet opdringerig.