Down by the riverside...

Ycardo.

Ik werd wild geboren, in de vallei. Ik was daar gelukkig. Ik was druk, impulsief en soms zelfs vervelend. Bijna elke dag haalde ik wel een grap uit: ik verstopte me en trok aan de staart van de merries. Ik vond het geweldig om de bezorgde gezichten te zien van de kuddeleden als ik me weer eens in de grotten had verstopt.
Maar op een dag ging het mis. Het was de bedoeling dat ik op mijn jongere zusje zou passen, maar ik had erg veel zin om in de zee vissen na te jagen. Ik nam mijn zusje mee om samen te gaan, maar toen we er eenmaal waren werd ze bang. "Ycardo, kom! Er zitten hier leeuwen volgens mam!" Tsss, bange schijterd. "Kom nou maar. In de zee ben je veilig." Iedereen wist dat roofdieren niet de zee in gingen als ze het niet nodig vonden. Maar ze ging niet mee toen ik vol genot de zee in dook. Ik rende en sprong door de zee en ik zag de vissen zwemmen. Toen ik er wel weer genoeg van had en klaar was om terug te gaan hoorde ik een gil. Ik keek om en zag mijn zusje, omringd door leeuwen. Schreeuwend rende ik op ze af. De leeuwen schrokken en paard renden weg. Een grote leeuw sprong naar voren en beet in het been van mijn zusje.Ik begon nog harder te schreeuwen en ik gaf de leeuw een trap. Langzaam dropen de leeuwen af. Ik had mijn zusje in gevaar gebracht, haar gered en haar een gebroken been bezorgd. Kreunend lag ze op de grond. "Y... Ycardo..." Wanhopig keek ik om me heen: wat kon ik doen? "Ycardo?! Wat doe je daar? En waar is... OH!" Mijn moeder. Fijn. Ze had Victoria zien liggen en was naar haar toe gerend. "Doe wat! Ga hulp halen!", schreeuwde ze wanhopig. "SNEL!" Ik rende weg, terug naar de vallei. Toen ik daar aankwam, vertelde ik iedereen wat er was gebeurd. Iedereen rende weg, richting de zee. Alleen Misquito, de leider, bleef bij me en zei: "Je bent verbannen, WEGWEZEN!"

To be continued...