Where horses belong.

Memorie hoorde een ander paard aankomen en keek op, "Hallo, ik ben Memorie, en jij bent?", ik keek het paard aan. Het was een hengst, daarna keek in naar Fair.

Fair was inmiddels wakkergeworden. Hij keek naar het paard en brieste.
'Welkom. Wie ben je' zei Fair vriendelijk.

'Ik ben Remember, Ook wel Remy... Leuk jullie te ontmoeten, Ik ben blij dat ik hier welkom ben' Hij keek vrolijk naar Fair en Memorie.

Memorie briesde, "Welkom in de kudde!", ze zette zich recht en rekte zich uit.

'Bedankt' En hij liep naar een leger stuk en om daar te grazen

Memorie keek naar Fair; "Hoe is het afgelopen met Ycardo?", fluisterde ze erg stil. Ze had alles gehoord, maar misschien was er iets gebeurt dat ze over het hoofd had gezien, en waardoor hij nu zo open en vriendelijk tegen Remember was...

Remember spitste zijn oren en ving iets op over wat memorie zei. Hij snapte het niet, hij hoorde het maar heel vaag, Toch ging hij door met grazen, hij had honger van de lange reis.

Fair dacht na over hoe hij alles voor zich zag, de hele kudde bijelkaar, zijn familie.
Gewoon voor altijd liefde. Plots werd hij wakker geschudt door de vraag van Memorie.
Hij antwoorde vaagjes van niets. dat hij gewoon aardig en normaal tegen iedereen wou zijn.
Fair stelde zichzelf alle vragen, hij had nu een groot leiderschap. De kudde is inmiddels al erg uitgebreid.
En binnenkort zou er vast geinsuitbreiding komen. Hij hinnikte en nam een hapje gras.
Fair stapte richting een appelboom, het sneeuw stuifde, er was vannacht zeker 2 centimeter bijgekomen.
Hij was onzeker, straks als de jagers komen, en heb opnieuw zijn hele familie afpakken, wat moet hij dan? Met zijn eentje een beetje proberen te schoppen? Of als er hongersnood is? waar haalt hij eten vandaan.
Er moest een leidende merrie komen, die hem kon helpen met zijn taak.
Fair gooide zijn hoofd in de lucht en steigerde zodat hij geuren kon opvangen. Er waren geen rare geuren.
Hij pikte een Appel van de grond. Ze smaakten niet meer, de appels. Er zou gauw geen eten meer zijn met deze tempraturen, en het beekje was al bevroren.
Fair krabbte met zijn hoef in de sneeuw. Geen gras.

Memorie had niet veel aan het antwoord van Fair, ze zag dat hij nadacht, dus liet ze hem met rust. Ze liep een beetje rond, honger had ze niet. Of beter gezegd ze had honger, maar geen eetlust. Toch besloot ze iets te eten. Ze nam een hap sneeuw, en al snel prozste ze het uit. De sneeuw voelde koud op haar tanden, maar langst de andere kant was het wel drinken. "Ik hoop zo hard dat het snel warmer word!",, zei ze mokkig. Ze ging naar een boom en beet een stuk van een appel die op de grond lag, hij was niet lekker, helemaal niet. Maar er was niets anders...

Fair keek naar Memorie hoe die zich voortbewoog.
Hij zag dat ze honger had, en dat de appel niet smaakte.
Zie je nou wel, dacht hij, ik ben een prutsleider en kan niet eens normaal eten voor ze vinden. Fair was boos op zichzelf en schopte boos tegen de boom aan, waardoor er een paar overrijpte appels uit de boom vielen.

Memorie hoorde achter zich een grote klap, geschrokken keek ze om. "Fair, wat is er toch
met je? Ik herken je niet meer, zoals je nu doet... Wat is er?", ik keek Fair aan, nu kon
hij me niet wijsmaken dzt er niks scheelde. Ik liep naar Fair, recht voor hem stond ik stil en keek hem aan.

Hij zag de Merrie zelverzekert op hem aflopen, en stelde de vraag.
Ik ben gewoon boos op mezelf. Zei ik bitter. Want ik ben boos op mezelf.
En nu doe ik het weer! ik doe vals en ik weet niet wat ik moet doen, ik heb zo'n grote taak, een hele kudde onderhouden en er is nergens eten te vinden.
Ik ben gewoon een prutser van een leider. Fair laat zijn hoofd naar beneden hangen.

Memorie schrok van het antwoord van Fair. "Fair, als je zo denkt besef je niet wat je allemaal hebt bereikt. Denk je echt dat je een 'prutsleider' bent? Nou dan ben jij wel de enige die dat denkt.", ze keek verontwaardigd in de ogen van de hengst. Ze draaide zich om en liep weg. "Misschien heb je tijd nodig, tijd om te beseffen wat je hebt bereikt en tijd om in te zien dat je de beste leider bent die een kudde maar kan wensen.", riep ze Fair nog na. Daarna ging ze de grot in, een traan rolde over haar wangen. Zelf vroeg ze zich af waar die vandaan kwam, maar ze hechtte er niet veel belang aan.

Rain? xD


Fair brieste, het klopt, hij heeft veel bereikt. Maar hij moet het ook onderhouden. Hij zag de merrie weglopen.Hij hinnikte naar haar.
'Wil je me helpen? Wil je met mij de kudde leiden, wil je de leidende Merrie zijn?'

Awh faal n,n


Memorie hoorde Fair roepen, ze voelde dat hij dichter bij haar kwam. Plots vroeg hij iets, wat haar hele leven kon veranderen. "Ik... M... Mag ik er nog even over nadenken?...". Ze wou zeker zijn van haar keuze, natuurlijk wou ze zo lang mogelijk hier blijven, maar een leider zijn? Ze wist niet of ze er wel klaar voor was.

Fair Hoorde het antwoord, hij was even teleurgesteld, hij had gelijk een ja verwacht, maar natuurlijk mocht ze er nog over nadenken. 'ja tuurlijk mag je er nog even over nadenken! Tuurlijk, en je bent er klaar voor, als zo'n stommeling als ik het kan, kan jij het helemaal!' Fair was enthousiast en brieste, Tot hij de traan zag. 'W-wat is er? ' Fair ging naast Memorie liggen en duwde ongemakkelijk tegen haar aan, hij wist niet wat hij moest doen, maar wou wel laten weten dat hij er voor haar was.

Ik zag dat Fair naast me kwam liggen. "Weet je Fair, ik heb het vroeger niet makkelijk gehad. M'n vader was net zoals jij een leider van een kudde. Hij was onzeker en dacht dat hij niks kon, en toen liet hij ons allemaal in de steek en heeft niemand iets van hem gehoord. Ik wil gewoon niet dat dit opnieuw gebeurt.", ik stopte en ademde diep. Voordien had ik er nog met niemand over willen praten.

Fair hoorde het verhaal aan. Hij begreep het verhaal en wist dat hij nooit zo ver zal gaan. Zijn kudde in de steek laten zal hij nooit doen. Maar dit verhaal zette hem aan het denken.
Ík snap je, wat erg voor je.' Hij kroop dichter tegen Memorie aan. 'het spijt me dat ik je hier aan laat denken.' Fair brieste.

Ondertussen volgde Ycardo wat er aan de gang was. Hij zag dat de kudde nogal wat problemen had, maar hij had geen zin om zich ermee te bemoeien. Hij hield zich op een afstand en wachtte af.

Ze keek Fair aan en stond daarna op, "kom op Fair! Er moet hier een kudde geleid worden!", Memorie liep de grot uit en passeerde Ycardo. "Even een vraagje, ben jij al lang in dit gebied? Zou je anders weten waar hier deftig eten is?", ze glimlachte

Ycardo lachtte, het zou wel weer goed komen. Ja... Ja, eigenlijk wel! Eerst woonde ik bij de grotten. Ergens in het midden ligt een groot meer met daar om heen grasvlaktes! Het is moeilijk om daar te komen, maar er is wel eten.

"De grotten... Die zijn wel best ver...", ik keek naar Fair en wachte zijn oordeel af.

Ikbenerwel xd

Fair dacht na, de grotten waren ver, Ik keek naar Ycardo.
'Is opweg naar de grotten ook stukken eten, we moeten zeker wel een week reizen'

Remember Liep naar Memorie, Ycardo en Fair toe,
'En Fair, Hoe gaat het met het leideschap? Ik moet zeggen dat je het goed doet' zei hij