Where horses belong.

Fair ontving het compliment, en als hij geen paard was bloosde hij.
Er kwam sputterend een woordje bedankt uit, waarna hij zch weer concentreerde op de vraag. richting de grotten of niet?

Toen ik hierheen reisde, lag er nog niet zo veel sneeuw. Toen was het ook niet moeilijk om eten te vinden. Hoe het nu is weet ik niet, maar als we doorlopen moeten we het kunnen halen.
Twijfelend keek hij naar de rest.

Fair dacht na, het leek hem verstandiger om door te reizen, maar zijn eigen ervaring zi dat er zeker een paar wolven op de loer moesten liggen. 'We doen het' Zei hij zelfverzekerd. Maar van binnen was hij onzeker en wist hij niet of dit een goede keuze was. Was dit goede leiderschap? Of niet? Hij brieste.

Ycardo vond het een goede beslissing. Wat moesten ze anders doen? Wanneer vertrekken we? Hongerig keek hij om zich heen. Er was nog maar genoeg eten voor een paar dagen.

Fair dacht na, ja wanneer vertrekken we, het is bijna middag. Laten we reizen tot de avond en dan opzoek naar een schuilplaats?

Ycardo knikte. Zullen we dan maar iedereen verzamelen?
Zuchtend keek hij om zich heen. Hij hoopte dat het goed zou gaan. De reis zou best zwaar worden met dit weer, en ze zouden wolven tegenkomen, dat wist hij zeker. En eigenlijk wist hij niet zo goed of de grotten wel zo veilig waren. Het was een grote gok.

Memorie had het gesprek gehoord. "Wat jullie ook beslissen, wij staan achter je keuze.", ze liep naar Fair en Ycardo en ging bij hen staan.

Ycardo knikte. We moeten een reisschema bedenken. Ik weet voor onderweg nog wel goede tussenstops.

Memorie stemde in; "Oké, maar dan wel snel! Het weer laat blijkbaar niet op zich wachten!", antwoorde ze toen een sneeuwvlok op haar neus dwarrelde.

Remember keek toe, stond erbij en zei niets, hij vond het allemaal maar best.
Hij staarde voor zich uit en droomde van een prachtige merrie, hij kon zich niet voorhalen wie het was, maar ze kwam hem bekend voor...

Fair had de keuze gemaakt om nu te gaan. Óke we gaan!
Fair maakte looppas naar de grotten. 'laten we eerst stappen, als het wat harder begint te sneeuwen gaan we over in galop.

"Slim plan!", Memorie ging naast Fair stappen en briesde. Ze stond op het punt iets te zeggen, maar op het laatste moment vergat ze wat het was.

Een sneeuwvlokje viel op Remember zij neus, en schrok wakker, Hij zag fair en Memorie al weglopen, en draafde naar ze toe. "Ik was jullie bijna vergeten" zei hij opgelucht

Fair keek naar remember en glimlachte, 'Oeps sorry, we hadden je ook even moeten waarschuwen!' Fair brieste en Keek naar de kudde achter hem, tevreden was hij. De inmiddels 12 centimeter sneeuw kwam net boven zijn kogel, het was zwaar en koud om er door heen te baggeren, maar er was geen keus.

"Geen punt hoor" Eigenlijk was Remember best jaloers op Fair, Fair was dé man, en Remy wilde dat eigenlijk ook.
Remy dacht erover na, Fair kreeg het meisje... Al had hij echt respect voor Fair
Wacht, dacht Remy.... Memorie was de merrie in zijn dagdroom. Remy stond er zelf versteld van. Hij had zich voorgenomen om het niemand te vertellen en zijn droom te laten varen.

FAAL

Fair zag dat Remy Nadacht. 'waar denk je over, je kijkt zo moeilijk?' grapte hij.
Fair strekte zich even uit waardoor zijn spieren rolden, daarna schudde hij zich uit en maakte weer looppas.

"Oh niks hoor, beetje in de knoop met de kou, Denk ik" Zuchtte hij.
Hij stond stil schudde zich even uit, en liep verder. Het was koud, heel koud.

Fair geloofde het niet en vroeg door. ík geloof je niet, als er wat is kan je het gewoon zeggen hoor!' Maar Remy had gelijk, het was koud. Fair bibberde, Zijn pels had wel wat wintervacht, maar in zijn verleden was hij vaak geschoren met wedstrijden Dat het nu niet goed teruggroeide. Fair krimpte wat in elkaar. Waarom dacht hij na over het verleden, we zijn bij de toekomt, in het nú. Dat had hij zichzelf beloofd, niet meer terugdenken.

"Hmm ja komt wel een keer" Zei hij nuchter
Hij ging wat dichter bij Fair lopen, tot hij naast hem liep, hij zag dat Fair het koud had.
"Waar gaan we eigenlijk heen" vroeg hij om Fair af te leiden van zijn vragen

'Naar De grotten, nouja, niet naar de grotten maar iets ervoor, het schijnt datdaar genoeg eten moet zijn.' Zei Fair nuchter, nietsvermoedend van het aankomende gevaar.

"Ah oke, ik begin al honger te krijgen" zei hij met een glimlach,
"Ah wat is dit zwaar zeg, ik haat de winter..."

Memorie hoorde beide jongens vredig praten, "Ik hoor maar twee paarden klagen, en het zijn nog wel hengsten ook. Dat zegt genoeg denk ik dan", grapte ze. Daarna ging ze over in een drafje en begon te bokken, zodat de sneeuw van haar rug viel. Daarna liep ze terug naar de kudde.

"Haha naja het is zo, daar aan ik niks aan veranderen" hij bekeek haar nog even om te kijken of hij er zeker van was, en ja dat was zo.
Hij besloot weer er niet over te praten

Memorie lachte in zichzelf, wat zaten hengsten toch ingewikkeld in elkaar. Ze stapte ondertussen al vrij snel. Memorie begon te trappelen het was inderdaad erg koud. "Tja, gelijk hebben jullie wel."

Hij glimlachte naar haar. Keek even om naar de kudden en liep stevig door.
Hij hoopte dat het niet lang meer duurde