Where horses belong.

"Laten we anders al wat draven, het is al middag, dus we moeten opschieten!", Memorie begon erg traag te draven en keek of de rest mee was, daarna ging ze op een normaal tempo verder.

Ycardo begon ook te draven. Hij vond het allemaal best, maar hij merkte dat hij toch liever in zijn eentjes reisde. Het tempo lag erg laag in deze groep.

Memorie draafde alsmaar sneller, ze ging al over naar een zacht gallopje.

Enthousiast begon Ycardo mee te rennen. Harder en harder, met zijn haren in de wind.

Sorry tot en met vrijdag ben ik amper tot niet online.


Fair Galopeerde rustig, hij rook een vleugje rare geur, niet wetend wat het is. Het was wel onbekend. Maar hij trok zich er niets van aan. 'Goh, en dit nog 4 dagen lang.'

Memorie volgde Ycardo op de voet, wat was het heerlijk om zo snel te rennen.

Al snel kwamen ze bij de eerste overnachtingsplek aan. Ze waren wat vroeg, maar de meeste paarden waren moet dus ze stopten toch maar.

Remember ging mee draven al was hij erg onzeker.
Hij raakte achter, hij durfde niet meer sinds zijn ongeluk in de race...

Toen Ycardo om zich heen keek, zag hij wat paarden achterop raken. Snel ging hij wat langzamer lopen, zodat iedereen in de kudde kon lopen.

Memorie wachtte op Ycardo en Remember. Ze zocht een beetje gras door de sneeuw weg te schrapen, maar er waren alleen ws rosse, kleine sprieten.

Ook Ycardo begon na een tijdje te eten. Het gras was dor en erg taai, maar er was niets anders in de buurt. We moeten eigenlijk zo snel mogelijk verder. Dit eten is niet voedzaam, als we te lang blijven zou het gevaarlijk kunnen zijn.

Fair hapte nog wat taaie grassprieten weg. Hij brieste. 'Zullen we even rengallop, daarna zoeken we een slaapplaats, het begint al te schemeren.'

"Jep, das prima!", antwoorde Memorie, ze begon stilletjes aan matig vermoeid te raken...

Fair galopeerde in volle vaart naast Memorie. Hij had de hele weg rustig aan gedaan, en nu zette hij zijn tempo er pas in

"Wacht maar niet op mij hoor, ik volg jullie wel!" Zei Remember vermoeid.
Hij draafde wat verder en probeerde wat te gallopperen.
Hij zag dat het hem lukte en ging verder met gallopperen.

Ycardo had zijn sprintje al gehad en bleef rustig galopperen naast de paarden die er moeite mee hadden.

Memorie gallopeerde naast de twee hengten, maar na een tijdje ging ze trager draven. Ze keerde zich om en liep naar Remember. "Ik dacht, 'zal ik maar eens naar Remember gaan, hij is zo zielig alleen'", zei ze tegen de hengst, ze vroeg zich wel af waarom hij niet wou rennen... Maar ach het was onbeleefd om te vragen.

Remember Galloppeerde voorzichtig vooruit, Hij dacht, "Man wat heb ik een geluk, dat ik niet meer alleen ben..."
Hij keek soms wat m zich heen en zag bij hem ergens in de buurt Ycardo lopen, voorop Memorie en Fair.

Na een tijdje was het pikkedonker en moest je echt afgaan op het geluid. Ycardo hoorde gelukkig geen wolven, maar toch voelde hij zich niet helemaal veilig.

Fair stopte, en luisterde in het pikkedonker. Hij hoorde geluiden die hij niet kon plaatsen. Hij waarschuwde de kudde met een schel gehinnik.
'We kunnen beter Een slaapplek vinden, daar dié grot, daar kunnen we in!' Fair ging snel naar de grot en zag de kudde er in lopen. Inmiddels klonk het rare geluid door..

Memorie was best bang, als merrie in het donker was het zoiezo niet supertof, maar dat geluid baande haar zorgen... Ach ja, gouw zou het weer licht zijn. "Fair, ik hou de wacht wel voor een tijdje, zodat jullie kunnen slapen en daarna wisselen we wel even, want ik vertrouw dit toch niet...", riep ze naar de leider.

Fair keek eventjes onzeker naar Memorie, straks overkwam haar wat, dat zal zij schuld zijn. Hij schudde het idee weg en vertrouwde haar, het was een sterke merrie en hij zal haar snel aflossen. 'Oke is goed, roep zeker wat als je het niet vertrouwd' Het geluid was nog duidelijk hoorbaar, maar nog steeds niet wetend wat het is.

Remember stapte als laatste langzaam de grot binnen.
Hij dacht aan zijn familie die hij nooit meer gezien heeft, Zijn moeder...
Remy voelde woede en verdriet, hij sprong niet op, maar hij kon wel janken.
Van al het harde nadenken viel hij in slaap en vergat hij het vreemde geluid.

Fair lag niet vast te slapen en werd van elk klein geluidje wakker, hij brieste, en probeerde weer te slapen.